Główna koncepcja dramatu muzycznego „Hamlet” oscyluje wokół współczesnej tragedii kontynuowania odwiecznych błędów ludzkości wynikających z bezwzględnej żądzy władzy, pieniędzy i innych pokus.

Książę duński i cała rodzina królewska od dawna spoczywają w grobie, gdy trzy nieme boginie zemsty, Erynie (“trzy wiedźmy” zapożyczone przez reżysera z szekspirowskiego “Makbeta”) budzą Hamleta z wiecznego snu i dają mu jeszcze raz szansę, aby mógł odpowiedzieć na pytanie „Być albo nie być?” – dzisiaj, teraz – szansę dokonania tym razem właściwego wyboru.

Główny bohater dramatu istnienie jednocześnie w kilku wymiarach: tu i teraz, tam i w przyszłości, nigdzie i nigdy. Uśpiony umysł duńskiego księcia oraz z góry skazana na niepowodzenie zemsta za jego gorzką przeszłość, to motywy, które definiują osobowość i ujawniają charakter postaci.

Muzyka w spektaklu stanowi połączenie muzyki neobarokowej z ludową, utworów z gatunku black jazz, rock i trip hop, z muzyką kina lat 70-tych i pseudo-odniesieniami do Händla i Schoenberga, romskiej muzyki wokalnej i motywów pochodzących z serbskiego przyjęcia weselnego. Dramat muzyczny „Hamlet” odtwarza typową orkiestrę teatru szekspirowskiego obejmującą sześć różnych instrumentów muzycznych. Ta nowoczesna rekonstrukcja tamtej orkiestry obejmuje instrumenty takie jak kontrabas, wiolonczela, waltornia, bębny kotłowe, syntezator i sampler, z udziałem wielowarstwowej elektroniki, która odgrywa tu znaczącą rolę. Kontrastujące ze sobą tematy muzyczne zostały skompilowane zgodnie z techniką montażu filmowego z nawiązaniem do kosmicznych rozmyślań Andrieja Tarkowskiego, transcendentnych kontrastów Larsa von Triera i zbiorowych scen Emira Kusturicy.

Scenariusz dramatu „Hamlet” jest zestawieniem fragmentów tragedii Szekspira przetłumaczonych przez współczesnego ukraińskiego pisarza, poetę i tłumacza Jurija Andruchowycza. Tekst odzwierciedla współczesną rzeczywistość nasyconą językiem potocznym, wulgaryzmami i figurami stylistycznymi skierowanymi do współczesnego odbiorcy.