Opis
Spektakl דוד נוסע לישראל („Dawid jedzie do Izraela”) Jędrzeja Piaskowskiego i Huberta Sulimy to teatralna fantazja odnosząca się do wielowiekowej historii i kultury Żydów w Polsce.
Przedstawienie rozpoczyna się od próby rekonstrukcji realiów Marca 1968 roku. Trwa antysemicka nagonka. Polscy rodzice, wychowujący adoptowanego chłopca decydują się przywrócić mu jego dotąd ukrywaną, żydowską tożsamość. Ich zmagania z obowiązującymi narracjami i stereotypami dotyczącymi relacji polsko-żydowskich prowadzą ostatecznie do niezwykłego rozwiązania.
W trakcie pracy nad spektaklem twórcy, wychodząc od obchodów 50. rocznicy wydarzeń Marca ’68, próbowali zbadać z różnych punktów widzenia dzisiejszy, szeroko rozumiany dyskurs polsko-żydowski i przyjrzeć się używanym w nim retorykom, dominującym narracjom i figurom.
Osią tematyczną spektaklu jest zbiór opowieści i narracji wyrosłych wokół kulturowej figury Żyda, obecnej w pamięci zbiorowej, zarówno historycznej jak i współczesnej. Nakładające się plany czasowe tworzą baśniową, groteskową rzeczywistość polsko-żydowskiego uniwersum, w którym "typowa" polska rodzina z okresu PRL-u spotyka się z postaciami historycznymi, m.in. z Władysławem Gomułką, Aldoną Giedyminówną, żoną Kazimierza Wielkiego, czy nawet z królową Polski Maryją z Nazaretu. Jednocześnie spektakl ma formę parabolicznej opowieści skonstruowanej w reakcji na zajścia polityczne, podobną do gestu, na jakim oparta została słynna "marcowa" powieść Andrzeja Szczypiorskiego pt. „Msza za miasto Arras”.
Od twórców:
Zależy nam na próbie zbudowania perspektywy łączącej, która choć na chwilę wymykałaby się dotychczasowym narracjom. W naszej opinii charakter dyskusji na "tematy polsko-żydowskie" najczęściej - także nieświadomie - generuje wyłącznie podziały i utrwala w zbiorowej świadomości figurę Obcego-Żyda. Dlatego celowo podważamy klisze obecne w tych dyskursach, a także odżegnujemy się od wspólnego dla obu narodów kultu pamięci, narodowego cierpienia i poprawności politycznej. Chcemy, aby nasz spektakl odgórnie zakwalifikowany jako wypowiedź na "tematy żydowskie", wymykał się tej klasyfikacji i z premedytacją dotykał także „tematów polskich”: m.in. polskiego patriotyzmu, tożsamości narodowej, czy chociażby upamiętnienia setnej rocznicy odzyskania niepodległości.